De heer Corneel Mostmans

Woonachtig te Lier (2500) Geboren te Antwerpen (2000) op woensdag 22 mei 1946 Overleden te Lier (2500) op donderdag 31 december 2020 op 74 jarige leeftijd

Levensalbum 

Onze grote steun en toeverlaat

Corneel Mostmans, alias ‘de Cor’ en later nonkel Corneel voor velen, wordt geboren op 22 mei 1946 te Antwerpen als oudste spruit van Mathilda Wilms en Gerard Mostmans.

Cor doorloopt het middelbaar onderwijs in het St. Jan Berchmanscollege. Het is tijdens deze jaren dat hij in 1961 er een zusje bij krijgt : Irène. In 1967 studeert Cor af als Ind. Ing. Mechanica aan het Technicum in de Londenstraat.

In 1969, het magische jaar van de maanlanding, stapt hij in het huwelijksbootje met Frida De Maeyer, derde kind en tweede dochter van Juliette Celis en René De Maeyer.

Hun liefde wordt voor een eerste keer bezegeld één jaar later met de geboorte van Peter en voor een tweede keer nog eens 14 maanden later met de komst van Bart.

Enkele jaren later (1972) is het overlijden van papa Gérard, is een heel zware klap voor Cor en de familie.

Cor & Frida wonen enkele jaren in Mortsel en kopen daarna een huis in Boechout. Door de jaren heen renoveren ze samen hun huis om er een gezellige woonst van te maken.

De taken worden netjes verdeeld. Zoals het in die tijd in vele gezinnen nog de gewoonte is, neemt Frida een groot stuk van het huishouden voor haar rekening. Ze zorgt ervoor dat alles in het huis dagelijks pico bello in orde is en besteedt heel veel tijd aan de voorbereiding van een lekkere maaltijd voor haar gezin.

Cor gaat overdag werken om voor de broodnodige centjes te zorgen. Zijn carriere speelt zich voor het grootste deel af bij Bell Telephone, in Antwerpen beter bekend als ‘den Bell’. Later wordt dit Alcatel Bell en helemaal op het einde zelfs Alcatel-Lucent.

Cor heeft altijd veel voldoening gevonden in zijn job en heeft daar vrienden voor het leven aan over gehouden … Namen noemen is moeilijk omdat we zeker bepaalde mensen zouden vergeten.

Na zijn dagtaak houdt Cor zich ’s avonds bezig met de kinderen. In de schaarse vrije tijd is er altijd wel een klusje uit te voeren thuis en ook het kweken van eigen groenten zorgt voor de nodige ontspanning. In het weekend zal hij meer dan eens tijd maken om met de kinderen te gaan vissen.

Jaarlijks worden er mooie reizen gemaakt : Oostenrijk, Zwitserland, Frankrijk en Italië om er enkele te noemen. Deze reizen gebeuren per trein want een auto komt er pas begin jaren 80. Familie en vrienden bezoeken, gebeurt in die tijd dan ook steevast met de fiets.

In de jaren 90 stapt Cor in het bestuur van een vissersclub in Viersel, waar hij samen met zijn vrouwtje veel tijd aan besteedt. Na de viswedstrijd zelf, wordt het in de kantine dikwijls heel plezant. Er worden heel wat moppen getapt; rechte, maar af en toe ook een schuine. Enige tijd later schept Cor er dan veel plezier in de nieuwe moppen met veel enthousiasme door te vertellen aan familie en vrienden. In de familie staat nonkel Corneel dan ook bekend als iemand waarbij je altijd terecht kan om een mop aan te vertellen of eentje te aanhoren.

Wanneer Cor met pensioen gaat in 2004 wordt het stilaan tijd om een grote droom te verwezenlijken : een huis met een aanzienlijke tuin en een serre erop zodat hij zich dagelijks kan bezig houden met het kweken van groenten en druiven. Deze droom wordt realiteit wanneer ze hun huidige woonst in Lier kopen.

Net zoals hij dat zijn hele leven gedaan heeft, zal hij tijdens deze pensioenjaren bijna alles samen doen met zijn vrouwtje, Frida. Het aantal fietstochten die ze samen maken, zijn niet te tellen. Overigens geen saaie fietstochten want ze worden regelmatig onderbroken om op een mooi terras de dorst te lessen en de innerlijke mens te versterken.

Je zult dan ook altijd bekend blijven staan als een echte levensgenieter. Dagdagelijks werd je verwend door de kookkunsten van je vrouwtje. Ook een lekker etentje buitenshuis wist je altijd te waarderen en een gastronomisch weekendje met vrienden, familie of met je vrouwtje vond je super. Je eetlust was soms legendarisch : nadat de andere tafelgasten al lang gedaan hadden met eten, hebben we je meermaals horen afsluiten met de woorden “Dat was niet slecht, ik zal er maar eens mee stoppen’.

Naast levensgenieter ben je ook voor vrouw, kinderen en heel veel andere mensen een grote hulp geweest. Wat men je ook vroeg, het was nooit teveel. En je deed het in alle stilte, als vanzelfsprekend …

“Hey, pa, zou je me kunnen oppikken aan de garage want mijn auto moet binnen voor onderhoud ?. Wel om 7.30u als het kan graag.”
“Hey, pa, zou je mijn gordijnen kunnen komen ophangen aub ?”

En zo kunnen we nog honderden voorbeelden geven. Tja, zo gaat dat wanneer je met twee rechtse handen geboren bent en geen zittend gat hebt …

2011 werd opnieuw een moeilijk jaar door het overlijden van mama Mathilda.

Net zoals iedereen waren wij ervan overtuigd dat je nog vele jaren op hetzelfde élan zou doorgaan, maar 2020 werd een jaar als geen ander …

Een onvoorspelbaar en onzichtbaar beestje zou op enkele maanden tijd de levens van miljarden mensen gaan bepalen.
Hoewel lastig en vervelend ging je hiermee om zoals je dat deed met heel veel zaken in het leven : pragmatisch, nuancerend en de overtuiging dat het allemaal wel goed zou komen.

Dokters zijn nooit rijk geworden aan jou. Het was voor ons dan ook een donderslag bij heldere hemel toen we vernamen dat ze, na een periode van sterk verminderde eetlust, afwijkende waarden gevonden hadden bij de analyse van je jaarlijks bloedonderzoek. Uiteraard heb je dat de eerste weken geheim gehouden, want het was volgens jou ‘not done’ om ons ongerust te maken.

Bij je eerste opdoffer liet je ons weten dat je het al wel wist en dat je ‘erdoor moest’. Na verder onderzoek kwam dan het hardst mogelijke verdict. Maar zelfs dan gaf je geen krimp.

Uiteindelijk dan maar op de man af gevraagd wat het met je deed, was het antwoord ‘Ik probeer me sterk te houden’. Maar wat je deed, is in onze ogen zoveel meer dan je gewoon sterk houden. Het was bovenmenselijk …

Je was een topper tot het allerlaatste moment. Het doet enorm veel pijn om op deze abrupte manier afscheid te moeten nemen.

Bedankt voor alles. We love you …

Frida, Peter en Bart